Δεν πιστεύω ότι υπάρχει Έλληνας φίλαθλος που να εξεπλάγη με την απόδοση του Νέρι Καστίγιο απέναντι στη Βραζιλία. Ο "nintendo" έχει αποδείξει πολλάκις ότι γουστάρει να απολαμβάνει το ποδόσφαιρο είτε παίζει με αντίπαλο το Λεβαδειακό, είτε παίζει απέναντι στη Ρεάλ Μαδρίτης.Γεμάτος με ποδοσφαιρικό εγωισμό και ταλέντο ο Νέρι δεν επιλέγει αντιπάλους για να αποδόσει. Κατορθώνοντας να ξεφτιλίσει αμυντικούς συνεχίζει να ζει. Αυτό τον τρέφει. Η σιγουριά ότι μια κίνησή του έχει αφήσει με ανοιχτό το στόμα εχθρούς και φίλους. Προπονητές, παίκτες και φιλάθλους. Το καταλαβαίνει και το απολαμβάνει. Η αλανιάρικη συμπεριφορά του ξενίζει πολλούς, αλλά μη ξεχνάμε ότι αυτή η συμπεριφορά πηγάζει από την αυτοπεποίθηση και τη βεβαιότητα ότι είναι καλύτερος από όλους γύρω του. Και φυσικά, με αρκετούς ποδοσφαιριστές που έχω μιλήσει, το αποδέχονται ασυζητητί. Προσθέτοντας ότι ανήκει στην κατηγορία των παικτών που δε μπορείς να τους σπάσεις τα νεύρα και να τους βγάλεις εκτός παιχνιδιού. Αντιθέτως είτε θα σπάσει αυτός τα νεύρα των αντιπάλων, είτε θα εκνευριστεί και θα τιμωρήσει όποιον τόλμησε να επιχειρήσει κάτι τέτοιο. Η έκρηξή του για τη μη χρησιμοποίηση του από τον Ούγκο Σάντσες σε έναν αγώνα στο Γκόλντεν Καπ, θεωρήθηκε βεντετισμός και απαρχή προβλημάτων για την Εθνική του Μεξικό. Για τον ίδιο ήταν η αγανάκτηση που δεν τον αφήνουν να προσφέρει θέαμα στους Λατινοαμερικάνους φιλάθλους. Ο Ούγκο Σάντσες, τεράστιος ποδοσφαιριστής και ο ίδιος πριν από κάποια χρόνια, κατάλαβε αμέσως και δε δίστασε να του δώσει φανέλα βασικού απέναντι στα αστέρια των Βραζιλιάνων. Η συνέχεια γνωστή και αναμενόμενη. Ντροπιασμένος ο Χουάν, εκνευρισμένος ο Άλεξ, ζαλισμένος ο Μαϊκόν. Σε ενενήντα λεπτά απομυθοποίησε τρεις παίκτες των Ρόμα, Τσέλσι και Ίντερ.
Το ζήτημα είναι τι γίνεται από δω και πέρα, πάντα σε σχέση με τον σύλλογό του, τον Ολυμπιακό. Οι σκάουτερς των μεγάλων ευρωπαϊκών ομάδων τον γνώριζαν από το Τσάμπιονς Λιγκ, αλλά σίγουρα ήθελαν να τον δουν και διεθνή, ώστε να καταλήξουν στην αγοραστική του αξία. Θέλει δε θέλει ο Κόκκαλης και ο Ολυμπιακός αυτή υπάρχει και συνεχώς ανεβαίνει. Σήμερα είναι 5 εκατομμύρια Ευρώ, στο τέλος του Κόπα Αμέρικα μπορεί να έχει διπλασιαστεί. Στο λιμάνι ποτέ δεν αναδείχτηκε ποδοσφαιριστής που να άξιζε τόσα χρήματα. Ούτε καν ο Τουρέ, που έπρεπε να πάει πρώτα στη Γαλλία για να αποδείξει ότι μπορεί να παίζει σε υψηλό επίπεδο και σε ανταγωνιστικό πρωτάθλημα.
Ο πρόεδρος των "ερυθρολεύκων", περισσότερο οπαδός παρά ποδοσφαιρικός επιχειρηματίας, δεν σκέφτεται καν την παραχώρηση του Καστίγιο. Θέλει να τον δει να σηκώνει 10 πρωταθλήματα Ελλάδος, άλλα 10 Κύπελλα και ίσως 3-4 Τσάμπιονς Λιγκ (πάντα με τη λογική του ίδιου). Θέλει να τον δει να γερνάει στο Καραϊσκάκη και όχι σε κάποιο άλλο γπήεδο της Ευρώπης. Τον θεωρεί -δικαιωματικά- πνευματικό του παιδί, καθώς συμπληρώνονται αισίως 7 χρόνια από την έλευσή του στην Ελλάδα, σε ηλικία 16 ετών παρακαλώ.
Από αυτό το σημείο όμως μέχρι την απαξίωση της πραγματικότητας και της λειτουργίας της διεθνούς ποδοσφαιρικής αγοράς υπάρχει τεράστια απόσταση, την οποία ο Κόκκαλης κινδυνεύει να καλύψει χωρίς δισταγμό και ίχνος τύψεων, απέναντι τόσο στους φιλάθλους της ομάδας, όσο και απέναντι στην εύρυθμη λειτουργία της ΠΑΕ. Την στιγμή που η Μίλαν πουλάει τον απόλυτό της σταρ, Σεβτσένκο, σε ανταγωνιστική ευρωπαϊκή ομάδα όπως η Τσέλσι, την στιγμή που ο Ανρί παίρνει το δρόμο για τη Βαρκελώνη, παρότι απαραίτητος στην Άρσεναλ, δε νοείται ο Ολυμπιακός να αρνείται τα όποια εκατομμύρια του προσφέρονται από ομάδες για το μεγαλύτερο περιουσιακό του στοιχείο αυτή την στιγμή. Αν ο Κόκκαλης έριχνε στην αγορά 30 και 40 εκατομμύρια Ευρώ για να αγοράσει παίκτες θα ήταν διαφορετική η τοποθέτησή μου. Όμως η διάθεση 10 εκ. Ευρώ για την απόλυτη ανανέωση και τη δημιουργία μιας ανταγωνιστικής ομάδας σε Ελλάδα και Ευρώπη είναι εν μέρει λανθασμένη γνώση της αγοράς. Μια ενδεχόμενη πώληση του Καστίγιο θα σήμαινε αυτόματα σημαντική απώλεια ενός εκ των καλύτερων, αν όχι του καλύτερου, παικτών της ομάδας, αλλά παράλληλα θα σήμαινε κάτι ακόμα περισσότερο. Τρομακτική αύξηση του μπάτζετ του συλλόγου, που θα δώσει την ευχέρεια σε προπονητή και τεχνικό διευθυντή να κοιτάξουν με περισσότερη αυτοπεποίθηση μεγάλους στόχους από το εξωτερικό. Στόχους που δε θα κληθούν να αντικαταστήσουν τον Καστίγιο, αλλά να καλύψουν ανάγκες τριών τουλάχιστον θέσεων με τον καλύτερο τρόπο. Έτσι λειτουργεί η αγορά σήμερα. Αγοράζεις φτηνά, αναδεικνύεις, πουλάς ακριβά, κερδίζεις χρήματα, καλύπτεις ανάγκες, ανεβαίνεις επίπεδο. Τόσο απλά, αλλά και τόσο δύσκολα.
Ο Ολυμπιακός έχει τη μεγάλη τύχη να διαθέτει έναν σπουδαίο ποδοσφαιριστή στο ρόστερ του και πρέπει να το εκμεταλλευτεί. Η διστακτικότητα στο μεταγραφικό τομέα, σε πολλές περιπτώσεις για μια διαφορά 500.000 Ευρώ ή και λιγότερο, δεν αρμόζει για μια ομάδα όπως ο Ολυμπιακός και μια ενδεχόμενη παραχώρησή του θα έφερνε διαφορετική δυναμική στο μεταγραφικό τομέα και στην έλευση ποδοσφαιριστών που θα μπορούσαν να κάνουν τη διαφορά και να καλύψουν με τον τρόπο τους την απώλεια του Καστίγιο. Πάντα όμως με γνώμονα την αντικειμενική αξία του παίκτη και τα κέρδη που μπορεί να αποφέρει στο νέο του κλαμπ, αν μεταπωληθεί. Σε καμία περίπτωση να ξεπουληθεί ο παίκτης, αλλά σε μια σοβαρή πρόταση -οχταψήφια- ο Κόκκαλης δε θα έχει το δικαίωμα να αρνηθεί και να στερήσει την ουσιαστική ενίσχυση της ομάδας του για ένα καπρίτσιο. Πολύ περισσότερο δε, όταν έχει για τεχνικό διευθυντή κάποιον που αποδεδειγμένα ξέρει από ποδόσφαιρο και με τα σωστά χρήματα μπορεί να κάνει σύντομα τον κόσμο να ξεχάσει την απώλεια του αγαπημένου τους παιδιού.
