ΚΙΤΡΙΝΕ ΘΕΕ ΜΟΥ...

Ποια ομάδα αδημονώ να δω τη νέα αγωνιστική περίοδο; Ανεπιφύλακτα τον Αρη! Οι κίτρινοι έχουν προχωρήσει σε ριζοσπαστικές κινήσεις τόσο σε διοικητικό επίπεδο όσο και σε αγωνιστική φιλοσοφία με τους φίλους τους να πλέουν σε πελάγη ευτυχίας βλέποντας πως με σταθερά και συνάμα βήματα προσεγγίζουν την κορυφή. Πρώτα το "κονέ" με τον Ροναλντίνιο. Επειτα η ανάθεση του μάνατζμεντ στον Μανέλ Φερέρ. Ο Ισπανός θεωρείται δικαίως αυθεντία στα ψώνια από Ιβηρική Χερσόνησο και Λατινική Αμερική ενώ ο φιλόδοξος σοβαρός και μετρημένος Χούαν Κάρλος Ολίβα ξενιτεύτηκε για να πετύχει και δεν έχει σκοπό να αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Το εκρηκτικό μείγμα που δημιουργήθηκε με μαγιά την περσινή άκρως επιτυχημένη σεζόν εξακολουθεί να βασίζεται στα ίδια υλικά αφού το γνωστό κλισέ -επιτυχημένη συνταγή δεν αλλάζει- δεν αφήνει περιθώρια για άλλη κατεύθυνση. Ο Αρης μοντάρεται στη Γαλλία και τα πρώτα δείγματα είναι το λιγότερο ενθαρρυντικά. Κόντρα σε ομάδες τουλάχιστον ένα σκαλί πιο πάνω από εκείνον (Μπορντό, Τουλούζ, Παρί) ο απολογισμός (1νίκη, 1 ισοπαλία, 1 ήττα) δείχνει πειστικός πως ο Αρης μπορεί να παρουσιαστεί ανταγωνιστικός στο επόμενο επίπεδο. Σφιχτή άμυνα -παρά την πληθωρική παρουσία Λατίνων- και αγωνιστική φιλοσοφία σοβαρού, μετρημένου και κυρίως δυσκολοκατάβλητου συγκροτήματος που ψάχνει μεθοδικά το αποτέλεσμα και δεν το θυσιάζει -όπως πέρυσι επί Ογιος- στο βωμό του τερπνού, το οποίο ουκ ολίγες φορές δεν αποδείχθηκε και ωφέλιμο. Αν σε όλα τα παραπάνω προσθέσετε και τον λαό του Αρη, πάντοτε πιστό σύμμαχο της ομάδας, τότε όλα συγκλίνουν σε μία πορεία ανοδική. Τι εννοούμε μ' αυτό; Διεκδίκηση θέσης στην πρώτη τριάδα και (γιατί όχι;) ίσως έξοδο στο Τσάμπιονς Λιγκ!

ΣΤΑ ΧΝΑΡΙΑ ΤΟΥ ΟΤΤΟ...

Στο δρόμο που χάραξε ο Γερμανός εκλέκτορας της Εθνικής βαδίζουν και οι πιτσιρικάδες του Νίκου Νιόπλια. Ο τελευταίος φαίνεται πως υιοθέτησε ένα στυλ παιχνιδιού το οποίο έχει πολλές ομοιότητες με εκείνο της πρωταθλήτριας Ευρώπης. Η κεντρική ιδέα είναι η διασφάλιση των μετόπισθεν,που περνάει μέσα από πολύ τρέξιμο και υποδειγματικό κλείσιμο των χώρων. Από εκεί και πέρα, βασισμένη στην ποιοτική ανωτερότητα ορισμένων ποδοσφαιριστών όπως ο Νίνης και ο Μήτρογλου προσπαθεί να εκμεταλλευτεί με περισσή υπομονή τις ευκαιρίες που θα δημιουργηθούν στη γραμμή κρούσης. Αλλωστε, όταν έχεις φυλαγμένα τα νώτα σου από παίκτες επιπέδου Παπασταθόπουλου (μοιάζει παίζει με την εμπειρία σέντερ μπακ 20ετίας) έχεις ήσυχο το κεφάλι σου και παίζοντας "κλεφτοπόλεμο" κυνηγάς το γκολ μπροστά. Σας θυμίζει κατενάτσιο και εθνική Ιταλίας; Ισως τσούκου - τσούκου μπολ και Παναθηναϊκό στην Ευρώπη; Σίγουρα! Ελα όμως που μόνο αυτό το σύστημα ταιριάζει απολύτως στη φιλοσοφία του Ελληνα! Αδιάψευστος μάρτυρας τα αποτελέσματα τόσο σε συλλογικό όσο και σε εθνικό επίπεδο. Θα πρέπει λοιπόν σε αυτή την κατεύθυνση να κινηθεί απαραιτήτως το ελληνικό ποδόσφαιρο ώστε κάποια στιγμή να δημιουργηθεί "ελληνική σχολή". Ενιαίο σύστημα ή έστω στυλ (σε αρχικό στάδιο) το οποίο θα διδάσκονται όλοι οι πιτσιρικάδες ώσπου να φτάσουν στη βιτρίνα που λέγεται Εθνική Ανδρών. Εκτός αν κάποιοι θέλουν να βαυκαλίζονται νομίζοντας πως διαθέτουμε ταλέντα τύπου Βραζιλίας ή Αργεντινής και σωματότυπους τύπου Γαλλίας για να παίζουμε sexy football και να κατατροπώνουμε τους αντιπάλους μας με τεσσάρες και πεντάρες...