Α ΡΕ ΖΩΑ...
Το άρθρο είναι του Χρήστου Σωτηρακόπουλου και δημοσιεύθηκε στις 08/01/2007 στην εφημερίδα SPORTDAY και στο site www.sport-fm.gr
Οι Γάλλοι πριν από 15 χρόνια, βλέποντας την γκρίνια που υπήρχε έπειτα από κάθε αγωνιστική στο πρωτάθλημά τους, τόλμησαν. Απαγόρευσαν να δείχνει η τηλεόραση παραπάνω από ένα ριπλέι στις φάσεις που σήκωναν συζήτηση. Το πείραμα είχε φέρει αποτελέσματα. Υστερα από σχεδόν ένα χρόνο που αρκετοί φώναζαν, έγινε μέρος της καθημερινότητάς τους και οι συζητήσεις γύρισαν στα θετικά των αγώνων. Η είσοδος του Τσάμπιονς Λιγκ στη ζωή τους βοήθησε να αποδεχτούν και οι πιο θερμόαιμοι την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από το 1994, που η κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη σε συλλογικό επίπεδο μπαίνει στα σπίτια σας, η ΟΥΕΦΑ έχει σαφείς εντολές σχετικά με την τηλεοπτική κάλυψη. Ελάχιστα ριπλέι, όχι την ώρα που παίζεται το παιχνίδι, και στις αμφισβητούμενες περιπτώσεις ελάχιστη έμφαση. Κανέναν δεν χάλασε, κανέναν δεν μείωσε, κανέναν δεν κατέστρεψε, αντίθετα βοήθησε. Εφτιαξε την εικόνα του προϊόντος, το ανέβασε, το προώθησε. Στην Ελλάδα, έγραφα πριν από δύο χρόνια, όταν συζητήθηκε η δημιουργία της Σούπερ Λίγκας, θα ήταν βασική προϋπόθεση να μπορούσαν οι σύλλογοι να συμφωνήσουν σε αυτό το γαλλικό μοντέλο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα όφειλαν να προσαρμοστούν σε αυτό και θα γινόταν πιο εύκολη η ζωή και η δουλειά όλων. Τι προτίμησαν οι κρατούντες; Το μοντέλο που… απολαμβάνετε, που κάνει κάλλιστα ρίμα με κάτι άλλο, που παραπέμπει σε κτίριο με κόκκινο λαμπάκι απέξω! Τους ενδιαφέρει πιο πολύ να επιβάλλουν το δικό τους, να έχουν κάλυψη στις υπέρ τους αποφάσεις και ελάχιστα αν αυτό κάνει καλό ή κακό στο προϊόν. Οι σταθμοί που έχουν τα δικαιώματα από μόνοι τους δεν έχουν την τόλμη να κάνουν τομές και ο κόσμος, που στην Ελλάδα ζει και αναπνέει για συνωμοσίες και ίντριγκα, έχει μπει πια στο τριπάκι του παραλόγου. Το παιχνίδι δεν εκλαμβάνεται ως τέτοιο, αλλά σαν μάχη. Σαν πόλεμος επικράτησης και εντυπώσεων. Ολο και λιγότερος σοβαρός κόσμος παρακολουθεί, όλο και λιγότερος σκεπτόμενος κόσμος απολαμβάνει να βλέπει μπάλα. Οποιοι έχουν τη δυνατότητα να έχουν NOVA και τα λοιπά δορυφορικά κανάλια χαίρονται την εικόνα από το εξωτερικό και τα διεθνή ματς και η ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα ακουμπά το όριο της υποκουλτούρας, αναγάγοντας σε κυριακάτικους σταρ τους κριτικούς-καθηγητές διαιτησίας. Αυτούς που όταν σφύριζαν έκαναν τα ίδια και χειρότερα λάθη με αυτούς που σήμερα βάζουν στο στόχαστρο. Αυτό που τρομάζει είναι πως αύριο-μεθαύριο θα βλέπουμε τον Κασναφέρη, τον Μπριάκο ή τον Τεροβίτσα σε ανάλογο ρόλο τηλεκριτικού διαιτησίας, ο οποίος φαίνεται πως ενέχει θέση κολυμβήθρας του Σιλωάμ για τα προηγούμενα αμαρτήματα! Ο Τύπος φυσικά και φταίει. Διότι, τα έχω ξαναγράψει, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έβαλαν τον εαυτό τους σε ρόλο οπαδού και κυβερνητικού εκπροσώπου, ξεχνώντας ποια είναι η αληθινή υποχρέωσή τους. Φυσικά, πρώτος και κύριος υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο οπαδός. Αυτός που θεωρεί πως όλος ο κόσμος ενεργεί εις βάρος της ομάδας του και δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί τι πραγματικά κερδίζει ο ίδιος από αυτό το κλίμα δυσωδίας και παράνοιας. Σε ποιον τομέα βελτιώνεται η ζωή του όταν ταυτίζεται, λες και είναι συνέταιρος του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη, με όλη αυτή την αρρωστημένη εικόνα. Θα έβγαινε στους δρόμους και θα έστελνε τα ίδια αγανακτισμένα sms και e-mail γι' αυτά που υποβαθμίζουν στ' αλήθεια την καθημερινότητά του και απειλούν το αύριο των παιδιών του; Πάρτε παράδειγμα του μεγέθους της ανοησίας και της ηλιθιότητας μερικών, που περπατούν δίπλα μας και που έχουν το ίδιο δικαίωμα της ψήφου μαζί μας, αυτό που συνέβη την Κυριακή το πρωί. Λίγη ώρα μετά τον σεισμό που ταρακούνησε όλη τη χώρα όποιοι ξύπνησαν είχαν την ίδια εύλογη απορία: αν είχαμε ζημιές, πού ήταν το επίκεντρο, πόση ήταν η ένταση. Ολοι; Οχι φυσικά. Υπήρχαν και καμιά δεκαριά που έστελναν μηνύματα στον SuperΣΠΟΡ FM και ρωτούσαν πότε έρχεται ο Μπελούτσι, ποιος σφυρίζει στη Λεωφόρο και ποιος στην Τρίπολη και πόσο ήρθε στο στοίχημα η Μποαβίστα! Ο κάθε λαός έχει τις κυβερνήσεις που του αρμόζουν, λένε, και το ίδιο ισχύει σε όλες τις μορφές της κοινωνικής έκφρασης. Οι λεγόμενοι και «αιώνιοι» στην Ελλάδα μια ζωή είχαν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους. Για την ακρίβεια, στα παλιά τους τα… Gucci, μια και το κοινωνικό τους status δεν τους επιτρέπει να φορούν κάτι άλλο! Ηθελαν πάντα να ισχύει το δίκιο του ισχυρού, αδιαφορώντας για τους άλλους. Δίπλα τους σε πολλές περιπτώσεις η τρίτη της παρέας του τέως ΠΟΚ, η ΑΕΚ, που άλλοτε έπαιρνε κι αυτή μικρό ή μεγαλύτερο μερίδιο από το φαγοπότι για να την έχουν ικανοποιημένη. Οπως την εποχή που συνασπίστηκαν σε μια νύχτα και οι τρεις για να διαλύσουν τον Εθνικό του αείμνηστου Δημήτρη Καρέλλα, που είχε φέρει Πούσκας, Κόκτσις και Μπόζικ, και ο κίνδυνος να μετατραπεί σε υπερομάδα ενοχλούσε το ΠΟΚ και την ίδια την ΕΠΟ! Πάνω απ' όλα, όμως, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο αληθινός φίλαθλος. Αυτός που απέχει από την εξέδρα χρόνια ολόκληρα άφησε να τον εκφράζουν κάθε λογής λοβοτομημένα άτομα, που προτάσσουν τα στήθη σαν στρατός για να μη θιγούν τα κεκτημένα τους. Αν αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και όλων αυτών που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια!
