Η ΝΕΑ ΜΠΑΡΤΣΑ

Φαίνεται τελικά ότι το ρητό "Αν δεν πάθεις δε θα μάθεις" ισχύει για όλους. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για τον Φρανκ Ράικαρντ, που όπως και να το κάνουμε δεν αποτελεί και την επιτομή της προπονητικής διάνοιας. Η παρουσία του στον πάγκο της Μπαρτσελόνα δικαιολογείται από την άψογη συνύπαρξή του με τα αστέρια της ομάδας, που τον στηρίζουν, γιατί -πολύ απλά- τους έχει δώσει την απόλυτη ελευθερία που επιζητεί ο κάθε ποδοσφαιριστής μέσα στο γήπεδο. Με σύστημα "να-χωρέσουν-όλοι", βασίστηκε στο τεράστιο ταλέντο και την ισχυρή προσωπικότητα παικτών όπως ο Ροναλντίνιο, ο Ετό, ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Πουγιόλ. Σκέψη που αποδείχτηκε χρυσάφι κατά την περσινή χρονιά που οι Καταλανοί σήκωσαν ότι κύπελλο κυκλοφορούσε ελεύθερο. Για πόσο όμως; Η σεζόν που μόλις τελείωσε δημιούργησε αρκετά μουρμουρητά στο Νου Καμπ, εξαιτίας της απώλειας όλων των στόχων που είχαν γίνει πραγματικότητα δώδεκα μήνες πριν. Η Μπάρτσα προδομένη από τον ίδιο της τον προπονητή, που πίστεψε στο "ομάδα και σύστημα που κερδίζουν δεν αλλάζουν", έμπαινε φέτος στο γήπεδο με ένα μεγάλο μειονέκτημα: Αυτό της απόλυτης γνώσης των κινήσεων της από τους αντίπαλους προπονητές. Είναι φυσιολογικό άλλωστε. Όσο ταλέντο κι αν υπάρχει, όσο μεγάλη γκάμα κινήσεων κι αν υπάρχει από τους υπεραστέρες των μπλαουγκράνα, κάποια στιγμή είναι λογικό να προσαρμοστούν οι άμυνες πάνω τους και να βρεθούν τα συστήματα που θα τους εξουδετερώσουν. Νομοτελειακά. Που θα μπορούσαν να χτυπήσουν; Στη δύναμη, στην αντοχή και στο ύψος. Στοιχεία απαραίτητα στο ποδόσφαιρο του σήμερα, αλλά και τόσο φανερά ελλειπή στην Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών. Η παραδοχή της ασθένειας ήταν το πρώτο βήμα. Η συνέχεια ήταν απλή. Δυνατά κορμιά, με παραστάσεις σε πρωταθλήματα υψηλών ταχυτήτων, με το απαραίτητο ταλέντο φυσικά θα έπαιρναν το δρόμο για τη Βαρκελώνη. Οι τεράστιες σε φήμη και απόδοση ακαδημίες δεν ήταν δυνατό να καλύψουν αυτές τις ανάγκες με τους κατά τ' άλλα πολλά υποσχόμενους Τζιοβάνι Ντος Σάντος και Μπόγιαν Κρκίτς, οι οποίοι κέρδισαν με το σπαθί τους μια θέση στην πρώτη ομάδα για τη νέα χρονιά. Ποιοί μπορούσαν;

Η φυγή του Μαρκ Βαν Μπόμελ ανέδειξε κατά πολύ το πρόβλημα της δύναμης στο χώρο του κέντρου. Οι Τσάβι, Ινιέστα και Ντέκο ξέρουν πολλά καντάρια μπάλα, αλλά δυστυχώς τους λείπει το μπόι, ο τσαμπουκάς και οι αμυντικές αρετές. Κάθε αναμέτρησή τους με αμυντικά χαφ-θηρία ήταν καταδικασμένη σε ήττα, γνώση εκ των προτέρων που ενοχλεί τέτοιου επιπέδου ποδοσφαιριστές. Η προστασία τους και η διατήρηση του εγωισμού τους σε υψηλά επίπεδα είναι πλέον δεδομένη μετά την απόκτηση του Γιάγια Τουρέ. Παίκτη που συνδυάζει άψογα ταλέντο και δύναμη, αμυντικές αρετές και επιθετικές χάρες. Έναν παίκτη που θα έχει το ρόλο του φόβητρου, του "κυματοθραύστη" για τους αντιπάλους.

Όσον αφορά την έτερη μεταγραφή των Καταλανών, δε νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε πολλά. Τον Τιερί Ανρί θα τον είχε ανάγκη κάθε ομάδα, αλλά το προνόμιο της αποκλειστικότητας θα το έχει η Μπάρτσα. Μεγάλο απωθημένο για χρόνια, κατέληξε στην ομάδα- πεπρωμένο του, κληρονομώντας τη θρυλική φανέλα με το 14, πάντα με τις ευχές του Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος την τελευταία φορά που εκθείασε ποδοσφαιριστή ήταν πριν από μια εικοσαετία περίπου και αποδέκτης ήταν κάποιος Μάρκο Βαν Μπάστεν... Η υπέρτατη τριπλέτα Ρόνι-Μέσι-Ετό είναι πλέον... φονικό κουαρτέτο προσθέτοντας στα ήδη υπάρχοντα συν της επίθεσης το μόνο στοιχείο που έλειπε. Αυτό του κεφαλιού που δύναται να νικήσει τον αντίπαλο στόπερ στον αέρα και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και μ' αυτόν τον τρόπο πέραν όλων των άλλων.

Οι φίλοι της Μπαρτσελόνα πανηγυρίζουν ήδη, κοιτώντας αφ' υψηλού τους επίδοξους πρωταθλητές Ισπανίας και Ευρώπης και κρυφογελώντας για το τι τους περιμένει. Καμία αντίρρηση, παρά μόνο μια μικρή ένσταση. Η επίθεση ξεκινάει από την άμυνα και η απόκτηση ενός στόπερ μυαλωμένου δίπλα στο...πίτμπουλ Πουγιόλ είναι επιτακτική. Μόνος του εναντίον όλων δε βγαίνει και τη νέα χρονιά...

ΔΕΝ ΗΤΤΗΘΗΚΕ Ο ΦΕΡΕΡ...

Μετά από την απόκτηση του Λεονέλ Νούνιες από τον Ολυμπιακό, δεν ήταν λίγοι εκείνοι που έφεραν στο μυαλό τους τις πρόσφατες προσπάθειες της ΑΕΚ -και ειδικότερα του Σέρα Φερέρ- να τον φέρουν στην Ελλάδα και να τον ντύσουν στα κιτρινόμαυρα. Προσωπική άποψη για τον παίκτη δεν έχω, αλλά τόσο ο Φερέρ όσο και ο Ίβιτς τον είχαν ψηλά στη λίστα τους. Αυτό βέβαια δε μου λέει κάτι μέχρι να μπει στο γήπεδο, αλλά κουβέντα να γίνεται. Το ζήτημα είναι άλλο. Με ποιά λογική οι εφημερίδες έκριναν ότι η μη μεταγραφή του παίκτη στην ΑΕΚ ανάγεται αυτόματα σε ήττα του Ισπανού μάνατζερ-τεχνικού διευθυντή-προπονητή; Γιατί αυτό ακριβώς πέρασε προς τα έξω! Ότι ήταν στο χέρι του Φερέρ και δεν τον αγόρασε!

Για να πάψουμε τις αστειότητες θα σας πάω κατευθείαν στο νόημα: Ο Ίλια ήθελε μια πρώτη...εκδίκηση από τον Ισπανό για τη φυγή του από την ΑΕΚ και την πήρε με τον πιο εύκολο τρόπο. "Μπορώ να πάω εκεί που μπορείς απλά να κοιτάς... Παίρνω τον ποδοσφαιριστή που ήθελες προσφέροντας τα απαραίτητα χρήματα και μετά το περνάω στις σωστές εφημερίδες..." Αυτά τα κόλπα ο Σέρβος τα ξέρει απ' έξω και ανακατωτά.

Αυτή η ιστορία βέβαια, για να πάμε παραπέρα, πείραξε αρκετά το Φερέρ, που δικαίως θεωρεί ότι δεν ηττήθηκε σε κάτι. Για δύο βασικούς λόγους: Πρώτον ότι σε περιόδους μεταγραφών είναι απόλυτα λογικό να κοντράρονται δύο ομάδες του ελληνικού πρωταθλήματος για προσιτούς σε αυτές στόχους. Αλλά ο δεύτερος λόγος έχει και το...ζουμί: Ο Φερέρ πειράχθηκε περισσότερο από τη μη αντίδραση του Ντέμη Νικολαϊδη. Από το γεγονός ότι δεν βγήκε ο πρόεδρος της ΑΕΚ να πει την αλήθεια. Ότι δηλαδή δεν έδινε τόσα χρήματα για να φέρει αυτόν τον παίκτη. Τα 2,5 εκατομμύρια Ευρώ που δαπάνησε ο Ολυμπιακός για το Νούνιες δεν περισσεύουν στην ΑΕΚ. Κατανοητό. Αλλά από την στιγμή που τα οικονομικά της Ένωσης δεν τα διαχειρίζεται ο Φερέρ, αλλά ο Ντέμης, γιατί να χρεωθεί αυτός μια ανύπαρκτη ήττα; Τον ήθελε, δεν τον πήρε λόγω οικονομικού. Άρα δια της ατόπου απαγωγής, ποιός φταίει που δεν ήρθε ο Νούνιες στην ΑΕΚ; Ο Φερέρ για να τελειώνουμε ζήτησε εξηγήσεις από τον πρόεδρο που τον άφησε ακάλυπτο, αλλά το μόνο που εξέλαβε ήταν καθησυχαστικά λόγια του στυλ να μην δίνει σημασία στις εφημερίδες κτλ. Αυτό βέβαια δεν ηρέμησε το Φερέρ, καθώς εφημερίδες διαβάζουν και στο εξωτερικό και δη στην Ισπανία σε ότι ζήτημα τον αφορά. Και δεν έχει καμία όρεξη να χαλάει το όνομά του στη μητέρα πατρίδα...Σημειώστε. Πρώτο συννεφάκι στον ορίζοντα...