Η ΝΕΑ ΜΠΑΡΤΣΑ

Φαίνεται τελικά ότι το ρητό "Αν δεν πάθεις δε θα μάθεις" ισχύει για όλους. Δε θα μπορούσε να είναι διαφορετικά για τον Φρανκ Ράικαρντ, που όπως και να το κάνουμε δεν αποτελεί και την επιτομή της προπονητικής διάνοιας. Η παρουσία του στον πάγκο της Μπαρτσελόνα δικαιολογείται από την άψογη συνύπαρξή του με τα αστέρια της ομάδας, που τον στηρίζουν, γιατί -πολύ απλά- τους έχει δώσει την απόλυτη ελευθερία που επιζητεί ο κάθε ποδοσφαιριστής μέσα στο γήπεδο. Με σύστημα "να-χωρέσουν-όλοι", βασίστηκε στο τεράστιο ταλέντο και την ισχυρή προσωπικότητα παικτών όπως ο Ροναλντίνιο, ο Ετό, ο Μέσι, ο Τσάβι, ο Πουγιόλ. Σκέψη που αποδείχτηκε χρυσάφι κατά την περσινή χρονιά που οι Καταλανοί σήκωσαν ότι κύπελλο κυκλοφορούσε ελεύθερο. Για πόσο όμως; Η σεζόν που μόλις τελείωσε δημιούργησε αρκετά μουρμουρητά στο Νου Καμπ, εξαιτίας της απώλειας όλων των στόχων που είχαν γίνει πραγματικότητα δώδεκα μήνες πριν. Η Μπάρτσα προδομένη από τον ίδιο της τον προπονητή, που πίστεψε στο "ομάδα και σύστημα που κερδίζουν δεν αλλάζουν", έμπαινε φέτος στο γήπεδο με ένα μεγάλο μειονέκτημα: Αυτό της απόλυτης γνώσης των κινήσεων της από τους αντίπαλους προπονητές. Είναι φυσιολογικό άλλωστε. Όσο ταλέντο κι αν υπάρχει, όσο μεγάλη γκάμα κινήσεων κι αν υπάρχει από τους υπεραστέρες των μπλαουγκράνα, κάποια στιγμή είναι λογικό να προσαρμοστούν οι άμυνες πάνω τους και να βρεθούν τα συστήματα που θα τους εξουδετερώσουν. Νομοτελειακά. Που θα μπορούσαν να χτυπήσουν; Στη δύναμη, στην αντοχή και στο ύψος. Στοιχεία απαραίτητα στο ποδόσφαιρο του σήμερα, αλλά και τόσο φανερά ελλειπή στην Μπαρτσελόνα των τελευταίων ετών. Η παραδοχή της ασθένειας ήταν το πρώτο βήμα. Η συνέχεια ήταν απλή. Δυνατά κορμιά, με παραστάσεις σε πρωταθλήματα υψηλών ταχυτήτων, με το απαραίτητο ταλέντο φυσικά θα έπαιρναν το δρόμο για τη Βαρκελώνη. Οι τεράστιες σε φήμη και απόδοση ακαδημίες δεν ήταν δυνατό να καλύψουν αυτές τις ανάγκες με τους κατά τ' άλλα πολλά υποσχόμενους Τζιοβάνι Ντος Σάντος και Μπόγιαν Κρκίτς, οι οποίοι κέρδισαν με το σπαθί τους μια θέση στην πρώτη ομάδα για τη νέα χρονιά. Ποιοί μπορούσαν;

Η φυγή του Μαρκ Βαν Μπόμελ ανέδειξε κατά πολύ το πρόβλημα της δύναμης στο χώρο του κέντρου. Οι Τσάβι, Ινιέστα και Ντέκο ξέρουν πολλά καντάρια μπάλα, αλλά δυστυχώς τους λείπει το μπόι, ο τσαμπουκάς και οι αμυντικές αρετές. Κάθε αναμέτρησή τους με αμυντικά χαφ-θηρία ήταν καταδικασμένη σε ήττα, γνώση εκ των προτέρων που ενοχλεί τέτοιου επιπέδου ποδοσφαιριστές. Η προστασία τους και η διατήρηση του εγωισμού τους σε υψηλά επίπεδα είναι πλέον δεδομένη μετά την απόκτηση του Γιάγια Τουρέ. Παίκτη που συνδυάζει άψογα ταλέντο και δύναμη, αμυντικές αρετές και επιθετικές χάρες. Έναν παίκτη που θα έχει το ρόλο του φόβητρου, του "κυματοθραύστη" για τους αντιπάλους.

Όσον αφορά την έτερη μεταγραφή των Καταλανών, δε νομίζω ότι χρειάζεται να πούμε πολλά. Τον Τιερί Ανρί θα τον είχε ανάγκη κάθε ομάδα, αλλά το προνόμιο της αποκλειστικότητας θα το έχει η Μπάρτσα. Μεγάλο απωθημένο για χρόνια, κατέληξε στην ομάδα- πεπρωμένο του, κληρονομώντας τη θρυλική φανέλα με το 14, πάντα με τις ευχές του Γιόχαν Κρόιφ, ο οποίος την τελευταία φορά που εκθείασε ποδοσφαιριστή ήταν πριν από μια εικοσαετία περίπου και αποδέκτης ήταν κάποιος Μάρκο Βαν Μπάστεν... Η υπέρτατη τριπλέτα Ρόνι-Μέσι-Ετό είναι πλέον... φονικό κουαρτέτο προσθέτοντας στα ήδη υπάρχοντα συν της επίθεσης το μόνο στοιχείο που έλειπε. Αυτό του κεφαλιού που δύναται να νικήσει τον αντίπαλο στόπερ στον αέρα και να στείλει τη μπάλα στα δίχτυα και μ' αυτόν τον τρόπο πέραν όλων των άλλων.

Οι φίλοι της Μπαρτσελόνα πανηγυρίζουν ήδη, κοιτώντας αφ' υψηλού τους επίδοξους πρωταθλητές Ισπανίας και Ευρώπης και κρυφογελώντας για το τι τους περιμένει. Καμία αντίρρηση, παρά μόνο μια μικρή ένσταση. Η επίθεση ξεκινάει από την άμυνα και η απόκτηση ενός στόπερ μυαλωμένου δίπλα στο...πίτμπουλ Πουγιόλ είναι επιτακτική. Μόνος του εναντίον όλων δε βγαίνει και τη νέα χρονιά...