Ηταν Σάββατο, τέλος καλοκαιριού του 2006, στην πρεμιέρα του πρωταθλήματος. Το ματς ήταν ΑΕΚ - ΠΑΟΚ στο ΟΑΚΑ. Πριν τη βραδινή έξοδο η ώρα προσφερόταν για ένα παιχνίδι το οποίο θα ήταν τα αποκαλυπτήρια των δύο δικεφάλων για τη σεζόν εκείνη, που βρισκόταν στα σπάργανά της. Οι ασπρόμαυροι, με αρχηγό τον Ζαγοράκη παρατάχθηκαν αμυντικά (υπό το βαρός και της απώλειας Σαλπιγγίδη) κι απέσπασαν με μπόλικη δόση τύχης και πρωταγωνιστή τον Φερνάντες την ισοπαλία. Οι γηπεδούχοι έπαιξαν σαν τη γάτα με το ποντίκι τους αντιπάλους τους και οι φίλοι της ΑΕΚ πήραν μία πρώτη γεύση του επιθετικού δόγματος Φερέρ. Οι παρατηρητικοί θα διαπίστωσαν από τότε κιόλας τις παραξενιές του. Ο (νεοαποκτηθείς τότε) Ντελίμπασιτς, πήρε... ταξί από το αεροδρόμιο, μπήκε στο γήπεδο και έπειτα μπήκε και στα δίχτυα σε μία προβολή πάνω στη γραμμή καταφέρνοντας να στείλει την μπάλα έξω. Το ματς (0-0 το τελικό αποτέλεσμα) άφησε πικρή γεύση και θυμάμαι να λέω στον βάζελο φίλο Χρήστο. "Τι τον έφεραν εδώ τον αποτυχημένο; Να φύγει αμέσως, δεν τον θέλουμε". Η ρήση πρώιμη και καφενειακή, υπό την επήρεια της απογοήτευσης, έμελλε να αποδειχθεί σωστή σήμερα όταν μάθαμε πως ο Δον Λορένσο άρχισε να πακετάρει τα πράγματά του. Ως φανατικός, "άρρωστος" με την Μπαρτσελόνα, ήμουν απογοητευμένος με την πορεία Φερέρ στο πέρασμά του από τους μπλαουγράνα. Στην δεύτερη συνεργασία του με τον Ριβάλντο είδα το έργο σε επανάληψη. Επιθετικό ποδόσφαιρο, πολλές υποσχέσεις και καθόλου ουσία. Το όνειρο τίτλου έγινε εφιάλτης και η συμπεριφορά του -συν τω χρόνω- απώθησε και τους πλέον φανατικούς υποστηρικτές του! Ο τελευταίος αυτών, ο Ντέμης Νικολαϊδης, δεν είχε το ειδικό βάρος να τον κρατήσει, πιστός στο μακροπρόθεσμο στοίχημά του. Ζημιωμένη απ' όλη την ιστορία η ΑΕΚ, αφού μετά το λευκό μαντήλι, πετάει λευκή πετσέτα σε πρωτάθλημα και ΟΥΕΦΑ όπου αύριο θα εμφναιστεί με προσωρινό προπονητή τον Κωστένογλου! Οπως θα έλεγε ο συμπαθής Νίκος, "Ο Θεός μαζί μας".