ΚΑΤΑΝΤΙΑ ΣΕ ΑΣΠΡΟΜΑΥΡΟ ΦΟΝΤΟ...

Και μη χειρότερα... Αυτή είναι η φράση που αντικατοπτρίζει με τον καλύτερο τρόπο την κατάσταση στον ΠΑΟΚ. Θα μου πείτε, "αν δεν υπήρχε ο Ζαγοράκης τι θα έλεγες ρε φίλε"; Κι ίσως να έχετε δίκιο. Ομως η αλήθεια είναι πως την τελευταία 15ετία ο δικέφαλος του Βορρά συστηματικά μικραίνει ως μέγεθος. Τόσο από πλευράς οικονομικών δυνατοτήτων όσο και σε ό,τι αφορά το έμψυχο δυναμικό του. Κι όταν λέμε έμψυχο δυναμικό εννοούμε ποδοσφαιριστές προπονητές αλλά και διοικητικά στελέχη. Επειδή όμως για να αναλύσουμε όλα τα παραπάνω χρειαζόμαστε... μέρες, καλύτερα να το αφήσουμε προς το παρόν. "Ολα τριγύρω αλλάζουνε κι όλα τα ίδια μένουν". Πού κολλάει ο δημοφιλής στίχος του Παπάζογλου; Στον λαό του ΠΑΟΚ. Ο οποίος μπορεί μεν να στηρίζει απίστευτα την ομάδα όμως δεν είναι άμοιρος ευθυνών. Αλλωστε η παθολογική αγάπη έχει μέσα της κάτι το αρρωστημένο ως έννοια. Σίγουρα χρειάζεται αλλαγή της νοοτροπίας του κόσμου στη Θεσσαλονίκη και προσαρμογή στις απαιτήσεις της εποχής. Συμπτώματα που αποδεικνύουν όλα τα παραπάνω είναι η φιλική ήττα - ξεφτίλα - ρεζίλι από μία γερμανική καφετέρια προχθές και η παρουσία Παράσχου στο τιμόνι της ομάδας. Ημαρτον ρε παιδιά! Οσο για το ρόστερ; Αφήστε το καλύτερα... Παίκτες που δεν μπόρεσαν να πρωταγωνιστήσουν ούτε σε δευτεροκλασάτους συλλόγους Β' Εθνικής είναι πρωταγωνιστές στον ΠΑΟΚ! Σταματάω εδώ γιατί... Στη διάρκεια του πρωταθλήματος σίγουρα θα τα ξαναπούμε...