Δε θα τελειώσει;

Μια μέρα -φίλοι μου καλοί-

ένα σταχτύ σύννεφο άφησε τον ουρανό του

κι έπεσε στην κάμαρά μου.

Και τότε... όλα... έχασαν το χρώμα τους.

Η Θλίψη έγινε σταχτιά.

Σταχτιά κι η χαρά.

Σταχτύς κι ο Έρωτας.

Και σταχτύς -αλίμονο- κι ο Θάνατος.

Ώ Σειρήνα, εσύ...

εσύ που τά έβαψες όλα.

Που τα άλλαξες όλα,

γιατί δεν άφηνες το Θάνατο

-τουλάχιστον αυτόν-

να με πάρει με το αληθινό του χρώμα;