ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ...

Ο αγαπητός συνblogger, συνάδελφος και φίλος δε θα μπορούσε να τα γράψει καλύτερα. Έχει απόλυτο δίκιο, όσον αφορά στις τοπικιστικές και σε μερικές περιπτώσεις αηδιαστικές διαφορές των Ελλήνων. Ανεκτές, αποδεκτές και από εμένα τον ίδιο πολλάκις υιοθετημένες. Μόνο όμως σε αθλητικό πλαίσιο. Μόνο σε αναμετρήσεις μεταξύ ποδοσφαιρικών ομάδων και όχι μόνο που το ζητούμενο είναι το πώς θα πικάρεις τον αντίπαλο. Ως εκεί.
Το εθνικό πένθος που κατά πολλούς αφορά στις χαμένες ζωές δε με αγγίζει ιδιαίτερα όσο απάνθρωπο κι αν ακούγεται. Τις ίδιες ψυχές χάνουμε κάθε Σαββατοκύριακο σε τροχαία. Περισσότερους συνανθρώπους μας χάνουμε καθημερινά από καρκίνο, καρδιά και εγκεφαλικά.
Αυτό που με λυπεί -και γι' αυτό δημοσιοποίησα την άποψή μου με ένα ποίημα του Λουντέμη- είναι όχι τα σπίτια, αλλά τα δάση. Το πράσινο που αρχίζει να φαντάζει πολύ λίγο. Η φύση που δε θα γεμίζει πλέον το μάτι. Ο δηλητηριασμένος αέρας που θα αντικαταστήσει το οξυγόνο. Που θα πάνε να ξαναφτιάξουν τη ζωή τους όλοι οι αγρότες των περιοχών που κάηκαν; Οι κτηνοτρόφοι τι θα εκτρέφουν; Ποντίκια και φίδια; Στην τελική ποιά μέρη θα αντικαταστήσουν τις καλοκαιρινές αλλά και χειμερινές διακοπές των Ελλήνων; Η αγωνία μου δε βασίζεται στο πότε θα ξαναχτιστούν τα σπίτια. Θα φροντίσουν τα εκατομμύρια που έχουν αρχίσει να δωρίζουν αφειδώς οι Αγγελόπουλοι, οι τράπεζες και άλλοι ιδιώτες. Αλήθεια, όμως πόσα χρήματα θα χρειαστούν για να ξαναδούμε πράσινο στην Πελοπόννησο; Μπορεί κάποιος λογιστής ή οικονομολόγος να καθορίσει το ποσό για κάθε δένδρο που χάθηκε; Μπορούμε να αγοράσουμε αύριο το πρωί δέκα εκατομμύρια δένδρα για να αντικαταστήσουμε τα χαμένα; Μην κουράζεστε. Ρητορικές είναι οι ερωτήσεις...