ΚΑΙ ΞΑΝΑ ΠΡΟΣ ΤΗ ΔΟΞΑ ΤΡΑΒΑ...

Οι όμιλοι τέλος. Τα ματσάκια πλέον είναι νοκ άουτ. Οπερ εστί μεθερμηνευόμενον, χάνεις πηγαίνεις σπίτι. Κι εμείς δεν έχουμε συνηθίσει να πηγαίνουμε σπίτι νωρίς. Οπότε το πρόβλημα το έχουν οι άλλοι. Οι "πράσινοι". Είτε αυτοί προκύψει πως θα είναι οι Λιθουανοί είτε οι Σλοβένοι. Τους τελευταίους τους προτιμώ επειδή υπάρχουν κάποια ανεξόφλητα γραμμάτια. Αλλά ούτε οι Λιθουανοί με φοβίζουν. Σε λίγο θα ξέρουμε. Ως τότε υπάρχει άλλη μια πρωταθλήτρια Ευρώπης για ν' ασχοληθούμε. Εκείνη του ποδοσφαίρου. Τα παληκάρια του Χερ Οττο παρατάσσονται στο Οσλο χωρίς άγχος για να κάνουν εκείνο που ξέρουν καλύτερα από οποιαδήποτε άλλη ομάδα. Τη ζωή του φαβορί δύσκολη, σε έναν αγώνα της μιας βραδιάς. Το πρόβλημα είναι και πάλι στο αντίπαλο στρατόπεδο και όπως όλοι γνωρίζουν εμείς παίζουμε για δυο αποτελέσματα. Καλώς να έλθουν λοιπόν Κάριου και Πέντερσεν γιατί δεν τους φοβόμαστε! Για το τέλος ένα πολύ μικρό απόσπασμα από το σημερινό άρθρο του Αλέξη Σπυρόπουλου στην Sportday. Ο λόγος; Η ανέξοδη και εκ τους ασφαλούς κριτική των ειδημόνων για το αντιπροσωπευτικό μας συγκρότημα του ποδοσφαίρου.

"Η σαββατιάτικη ισοπαλία των Τούρκων στο Τα' Κάλι αφιερώνεται εξαιρετικά στους πανηλίθιους του οικοσυστήματος που υποδέχθηκαν το ελληνικό 0-1 στη Βαλέτα, τον Μάρτιο, με το περιφρονητικό «εντάξει, μωρέ, τη Μάλτα νίκησαν, πώς κάνουν έτσι;».