ΣΥΛΛΟΓΟΣ ΜΕΓΑΛΟΣ (ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΑΛΛΟΣ;)

Οι φίλοι του Παναθηναϊκού έχουν από τη φύση τους, περασμένη θαρρείς στο DNA τους, μία διαφορετική θεώρηση των πραγμάτων, που είτε οφείλεται στο οικονομικοκοινωνικό τους status, την καταγωγή και το μορφωτικό επίπεδο είτε σε μία... ανώτερη δύναμη, κι είναι πάντοτε η ίδια "μπλαζέ" κοσμοθεωρία. Ποτέ δεν αντιμετωπίζουν ως ζήτημα ζωής η θανάτου μια συντριβή και ποτέ δεν ενθουσιάζονται λιγάκι παραπάνω έπειτα από μία μεγάλη επιτυχία. Ολοι τους -έχω την αίσθηση- είναι πλασμένοι έπειτα από ένα ατελείωτο copy - paste. Οπότε είχαν μία αντίδραση μάλλον φυσιολογική για το image το οποίο έπλασαν δεκαετίες τώρα έπειτα και από την συντριβή της Τετάρτης. Ηπια πράγματα. Ούτε διαδηλώσεις ούτε κορνέδες ούτε απειλή πτώσης της κυβέρνησης ούτε αυτοκτονίες. Κάτι που βεβαίως δεν ισχύει σε καταστάσεις πανικού για ΟΣΦΠ, ΑΕΚ, ΠΑΟΚ και άλλα μικρότερα μαγαζιά. Ηπια αντίδραση με συνθήματα που χρονίζουν κατά της Sagrada Familia (Αγία Οικογένεια Βαρδινογιάννη ελληνιστί) και πρωτοβουλίες εξαγοράς των μετοχών που εξαρχής δεν έχουν καμία τύχη κι εκφράζονται με πολύ μα πάρα πολύ κομψό τρόπο που αρμόζει σε ευγενείς (πρωτόκολλο Μπάκιγχαμ). Ο λήθαργος αυτός, η χειμερία νάρκη όπως την χαρακτηρίζω εγώ, κρατάει χρόνια τώρα. Καιρός όμως είναι να ξυπνήσουν και ν' αλλάξουν πλευρό γιατί αν συνεχίσουν να κοιμούνται στο ίδιο ο τεράστιος αυτός σύλλογος θα μικρύνει πολύ. Σκεφτείτε τώρα το εξής. Το 1996 ο Ολυμπιακός μετρούσε 25 πρωταθλήματα και 19 κύπελλα και ο Παναθηναϊκός 18 τίτλους πρωταθλητή και 17 κυπελλούχου. Υπήρχε δηλαδή μια ισορροπία. Εν έτει 2008 η κατάσταση έχει διαφοροποιηθεί άρδην. 35 πρωταθλήματα και 22 κύπελλα είναι πλέον ο απολογισμός των ερυθρόλευκων 19 και 18 αντιστοίχως εκείνος των πρασίνων! Ξυπνήστε κύριοι γιατί το μαγαζί είναι γωνία και το κάνετε μαγαζάκι! Και αυτό σας αφορά όλους! Διοικούντες, παίκτες, προπονητές, φιλάθλους (με gay αντιμετώπιση των πραγμάτων που αντιστέκονται από τον βορείων προαστίων καναπέ τους ή πηγαίνοντας στην 7 αντί για τη 13). Μπολιαστήκατε με τη νοοτροπία του looser κι αυτό είναι το χειρότερο. Αυτά...

Α ΡΕ ΖΩΑ...

Το άρθρο είναι του Χρήστου Σωτηρακόπουλου και δημοσιεύθηκε στις 08/01/2007 στην εφημερίδα SPORTDAY και στο site www.sport-fm.gr

Οι Γάλλοι πριν από 15 χρόνια, βλέποντας την γκρίνια που υπήρχε έπειτα από κάθε αγωνιστική στο πρωτάθλημά τους, τόλμησαν. Απαγόρευσαν να δείχνει η τηλεόραση παραπάνω από ένα ριπλέι στις φάσεις που σήκωναν συζήτηση. Το πείραμα είχε φέρει αποτελέσματα. Υστερα από σχεδόν ένα χρόνο που αρκετοί φώναζαν, έγινε μέρος της καθημερινότητάς τους και οι συζητήσεις γύρισαν στα θετικά των αγώνων. Η είσοδος του Τσάμπιονς Λιγκ στη ζωή τους βοήθησε να αποδεχτούν και οι πιο θερμόαιμοι την πραγματικότητα. Δεν ξέρω αν το έχετε αντιληφθεί, αλλά από το 1994, που η κορυφαία διοργάνωση του πλανήτη σε συλλογικό επίπεδο μπαίνει στα σπίτια σας, η ΟΥΕΦΑ έχει σαφείς εντολές σχετικά με την τηλεοπτική κάλυψη. Ελάχιστα ριπλέι, όχι την ώρα που παίζεται το παιχνίδι, και στις αμφισβητούμενες περιπτώσεις ελάχιστη έμφαση. Κανέναν δεν χάλασε, κανέναν δεν μείωσε, κανέναν δεν κατέστρεψε, αντίθετα βοήθησε. Εφτιαξε την εικόνα του προϊόντος, το ανέβασε, το προώθησε. Στην Ελλάδα, έγραφα πριν από δύο χρόνια, όταν συζητήθηκε η δημιουργία της Σούπερ Λίγκας, θα ήταν βασική προϋπόθεση να μπορούσαν οι σύλλογοι να συμφωνήσουν σε αυτό το γαλλικό μοντέλο. Οι τηλεοπτικοί σταθμοί θα όφειλαν να προσαρμοστούν σε αυτό και θα γινόταν πιο εύκολη η ζωή και η δουλειά όλων. Τι προτίμησαν οι κρατούντες; Το μοντέλο που… απολαμβάνετε, που κάνει κάλλιστα ρίμα με κάτι άλλο, που παραπέμπει σε κτίριο με κόκκινο λαμπάκι απέξω! Τους ενδιαφέρει πιο πολύ να επιβάλλουν το δικό τους, να έχουν κάλυψη στις υπέρ τους αποφάσεις και ελάχιστα αν αυτό κάνει καλό ή κακό στο προϊόν. Οι σταθμοί που έχουν τα δικαιώματα από μόνοι τους δεν έχουν την τόλμη να κάνουν τομές και ο κόσμος, που στην Ελλάδα ζει και αναπνέει για συνωμοσίες και ίντριγκα, έχει μπει πια στο τριπάκι του παραλόγου. Το παιχνίδι δεν εκλαμβάνεται ως τέτοιο, αλλά σαν μάχη. Σαν πόλεμος επικράτησης και εντυπώσεων. Ολο και λιγότερος σοβαρός κόσμος παρακολουθεί, όλο και λιγότερος σκεπτόμενος κόσμος απολαμβάνει να βλέπει μπάλα. Οποιοι έχουν τη δυνατότητα να έχουν NOVA και τα λοιπά δορυφορικά κανάλια χαίρονται την εικόνα από το εξωτερικό και τα διεθνή ματς και η ελληνική ποδοσφαιρική πραγματικότητα ακουμπά το όριο της υποκουλτούρας, αναγάγοντας σε κυριακάτικους σταρ τους κριτικούς-καθηγητές διαιτησίας. Αυτούς που όταν σφύριζαν έκαναν τα ίδια και χειρότερα λάθη με αυτούς που σήμερα βάζουν στο στόχαστρο. Αυτό που τρομάζει είναι πως αύριο-μεθαύριο θα βλέπουμε τον Κασναφέρη, τον Μπριάκο ή τον Τεροβίτσα σε ανάλογο ρόλο τηλεκριτικού διαιτησίας, ο οποίος φαίνεται πως ενέχει θέση κολυμβήθρας του Σιλωάμ για τα προηγούμενα αμαρτήματα! Ο Τύπος φυσικά και φταίει. Διότι, τα έχω ξαναγράψει, οι περισσότεροι δημοσιογράφοι έβαλαν τον εαυτό τους σε ρόλο οπαδού και κυβερνητικού εκπροσώπου, ξεχνώντας ποια είναι η αληθινή υποχρέωσή τους. Φυσικά, πρώτος και κύριος υπεύθυνος είναι ο ίδιος ο οπαδός. Αυτός που θεωρεί πως όλος ο κόσμος ενεργεί εις βάρος της ομάδας του και δεν μπαίνει ποτέ στον κόπο να αναρωτηθεί τι πραγματικά κερδίζει ο ίδιος από αυτό το κλίμα δυσωδίας και παράνοιας. Σε ποιον τομέα βελτιώνεται η ζωή του όταν ταυτίζεται, λες και είναι συνέταιρος του Κόκκαλη και του Βαρδινογιάννη, με όλη αυτή την αρρωστημένη εικόνα. Θα έβγαινε στους δρόμους και θα έστελνε τα ίδια αγανακτισμένα sms και e-mail γι' αυτά που υποβαθμίζουν στ' αλήθεια την καθημερινότητά του και απειλούν το αύριο των παιδιών του; Πάρτε παράδειγμα του μεγέθους της ανοησίας και της ηλιθιότητας μερικών, που περπατούν δίπλα μας και που έχουν το ίδιο δικαίωμα της ψήφου μαζί μας, αυτό που συνέβη την Κυριακή το πρωί. Λίγη ώρα μετά τον σεισμό που ταρακούνησε όλη τη χώρα όποιοι ξύπνησαν είχαν την ίδια εύλογη απορία: αν είχαμε ζημιές, πού ήταν το επίκεντρο, πόση ήταν η ένταση. Ολοι; Οχι φυσικά. Υπήρχαν και καμιά δεκαριά που έστελναν μηνύματα στον SuperΣΠΟΡ FM και ρωτούσαν πότε έρχεται ο Μπελούτσι, ποιος σφυρίζει στη Λεωφόρο και ποιος στην Τρίπολη και πόσο ήρθε στο στοίχημα η Μποαβίστα! Ο κάθε λαός έχει τις κυβερνήσεις που του αρμόζουν, λένε, και το ίδιο ισχύει σε όλες τις μορφές της κοινωνικής έκφρασης. Οι λεγόμενοι και «αιώνιοι» στην Ελλάδα μια ζωή είχαν γραμμένους στα παλιά τους τα παπούτσια τους νόμους. Για την ακρίβεια, στα παλιά τους τα… Gucci, μια και το κοινωνικό τους status δεν τους επιτρέπει να φορούν κάτι άλλο! Ηθελαν πάντα να ισχύει το δίκιο του ισχυρού, αδιαφορώντας για τους άλλους. Δίπλα τους σε πολλές περιπτώσεις η τρίτη της παρέας του τέως ΠΟΚ, η ΑΕΚ, που άλλοτε έπαιρνε κι αυτή μικρό ή μεγαλύτερο μερίδιο από το φαγοπότι για να την έχουν ικανοποιημένη. Οπως την εποχή που συνασπίστηκαν σε μια νύχτα και οι τρεις για να διαλύσουν τον Εθνικό του αείμνηστου Δημήτρη Καρέλλα, που είχε φέρει Πούσκας, Κόκτσις και Μπόζικ, και ο κίνδυνος να μετατραπεί σε υπερομάδα ενοχλούσε το ΠΟΚ και την ίδια την ΕΠΟ! Πάνω απ' όλα, όμως, τη μεγαλύτερη ευθύνη την έχει ο αληθινός φίλαθλος. Αυτός που απέχει από την εξέδρα χρόνια ολόκληρα άφησε να τον εκφράζουν κάθε λογής λοβοτομημένα άτομα, που προτάσσουν τα στήθη σαν στρατός για να μη θιγούν τα κεκτημένα τους. Αν αυτό είναι το ποδόσφαιρο που θέλουμε, τότε είμαστε άξιοι της μοίρας μας. Και όλων αυτών που θα ακολουθήσουν τα επόμενα χρόνια!

"ΨΗΝΟΥΝ" ΧΑΡΙΣΤΕΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΜΠΑ!

Επειδή αρκετά ασχοληθήκαμε με τον Ολυμπιακό αυτές τις ημέρες - αλλά τι να κάνουμε; Αφού είναι οι μόνοι που ασχολούνται με μεταγραφές - , ήρθε η ώρα να σας δώσουμε μια ειδησούλα από Θεσσαλονίκη μεριά. Πώς έχουν τα πράγματα; Λίγο πριν ανακοινωθεί από το Ζήση Βρύζα ότι σταματάει το ποδόσφαιρο και αναλαμβάνει τεχνικός διευθυντής, ο πρώην διεθνής είχε μια συνάντηση με δική του πρωτοβουλία με το Θοδωρή Ζαγοράκη. Η συζήτηση είχε να κάνει με την ανάγκη να αποκτηθεί παίκτης για να καλύψει το κενό του Ζήση. Ο Βρύζας έριξε στο τραπέζι μια πρόταση που παρά τις αντικειμενικές δυσκολίες της φαινόταν ιδανική. "Να κυνηγήσουμε το Χαριστέα..." ήταν η πρόταση που από τη μια ενθουσίασε αλλά παράλληλα προβλημάτισε τον πρόεδρο του ΠΑΟΚ για το κατά πόσο θα ήταν εφικτό κάτι τέτοιο. Ο Βρύζας όμως είχε την απάντηση και σ' αυτό: "Θα πείσουμε το Ρεχάγκελ να μεσολαβήσει". Τα τηλεφωνήματα έγιναν άμεσα και ο Όττο δέχτηκε να μιλήσει στο "Χάρι". Ο διεθνής επιθετικός στο άκουσμα της πρότασης δεν φάνηκε αρνητικός, αλλά δεν ήθελε κιόλας να δεσμευτεί, καθώς τον τελευταίο καιρό είχε κερδίσει με το σπαθί του θέση βασικού στη Νυρεμβέργη.

Αυτά βέβαια πριν από ένα μήνα περίπου. Τι μεσολάβησε και άλλαξαν τα δεδομένα; Πολύ απλά η γερμανική ομάδα απέκτησε το Γιαν Κόλερ και του έδωσε κατευθείαν φανέλα βασικού. Ο Χαριστέας βρέθηκε ξαφνικά εκτός ενδεκάδας και παραπονεμένος για την αντιμετώπιση από την ομάδα του. Τότε ακριβώς έγινε το καθοριστικό τηλεφώνημα του Όττο Ρεχάγκελ προς τους διοικούντες τη Νυρεμβέργη για το ενδιαφέρον του ΠΑΟΚ. Τους έπεισε ότι ένας ενδεχόμενος δανεισμός του παίκτη θα έκανε καλό και στην ψυχολογία του αλλά και στην αγωνιστική του κατάσταση, αγωνιζόμενος σε ένα μικρότερης εμβέλειας πρωτάθλημα. Παράλληλα η Νυρεμβέργη θα διατηρούσε τα δικαιώματα του παίκτη σε περίπτωση καλών εμφανίσεων στο Ευρωπαϊκό Πρωτάθλημα και ενδεχόμενης πώλησής του. Ο παίκτης έδειξε πιο δεκτικός στο να επιστρέψει στην Ελλάδα, αλλά το πρόβλημα μετατέθηκε στη διοίκηση του ΠΑΟΚ, καθώς ο Ζαγοράκης σκεφτόταν να δώσει γύρω στις 500.000 Ευρώ για 6μηνο δανεισμό του Σερραίου επιθετικού και να διατηρήσει οψιόν αγοράς για το καλοκαίρι με ένα ποσό που θα κυμαινόταν μεταξύ 1.500.000 και 2.000.000 Ευρώ. Κάθε άλλη περίπτωση θεωρούσε ότι θα είναι ζημιογόνα για την ομάδα του.

Ο Ρεχάγκελ και ο Χαριστέας συνεχίζουν να πιέζουν τους Γερμανούς για να μετακομίσει ο παίκτης στην Ελλάδα με οψιόν αγοράς, ο Ζαγοράκης κατάφερε και βρήκε τα χρήματα για τη μεγάλη κίνηση, ο Σάντος τον περιμένει σαν τρελός για να λύσει ένα από τα δύο βασικά του προβλήματα ( το άλλο είναι ο αμυντικός μέσος) και το μόνο που απομένει είναι να πει το ναι η Νυρεμβέργη. Για να δούμε...

ΔΕΝ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΛΗΜΜΑ...

Αλμιρόν ή Γιένσεν; Πριν από ένα χρόνο περίπου το συγκεκριμένο δίλημμα για το ποιός θα επικρατήσει και θα πάρει θέση στο ρόστερ του Ολυμπιακού θα προκαλούσε γέλια αντίστοιχα με αυτά που προκάλεσαν οι δηλώσεις του Κόκκαλη περί συμμετοχής στον τελικό του Τσάμπιονς Λιγκ...

Κάτι τέτοιο βέβαια δεν ισχύει πια. Τα ονόματα προφέρονται χωρίς κομπασμούς, εκλαμβάνονται ως εφικτοί στόχοι και οι ίδιοι δηλώνουν δημόσια ότι φυσικά και δεν θα τους ενοχλούσε να έρθουν στον Ολυμπιακό. Ο μεν πρώτος -Αργεντινός- δήλωσε ότι το να παίζει με το Γκαλέτι, το Λεντέσμα και το Μπελούσι είναι ότι καλύτερο. Ο δε Δανός της Βέρντερ Βρέμης και να μην ήθελε διαπίστωσε ιδίοις όμμασι τη δυναμική της ομάδας του Πειραιά. Και οι δύο λοιπόν δεν έχουν πρόβλημα να αφήσουν Γιουβέντους και Βέρντερ για τον Ολυμπιακό. Η επιλογή όμως ενός από τους δύο παίκτες που έχουν πάνω κάτω τα ίδια χαρακτηριστικά πώς θα γίνει;

Ο Ίλια Ίβιτς προτιμάει τον Αλμιρόν. Σε καλή ηλικία, εκπληκτική περσινή χρονιά με την Έμπολι και τεράστια μεταγραφή στη Γιούβε, όπου όμως ακόμη ψάχνεται. Πάνω απ' όλα βέβαια, Αργεντινός. Εύκολη προσαρμογή και φιλαράκια για να τα λένε.

Ο Τάκης Λεμονής από την άλλη προτιμάει τον Γιένσεν. Σκανδιναβός, κρύο αίμα, μεγαλύτερη αυτοσυγκέντρωση στο παιχνίδι του, παραστάσεις από πολύ δύσκολο πρωτάθλημα, εν ενεργεία και μόνιμος ενδεκαδάτος στη Εθνική Δανίας, παίκτης που μπορεί να καλύψει περισσότερες θέσεις από τον Αλμιρόν. Το σημαντικότερο όμως; ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ το καλοκαίρι, άρα εξοικονόμηση χρημάτων για άλλη μεταγραφή, αλλά βασικά όχι Αργεντινός. Όσο και να τους θέλει ο Λεμονής, θα έχουν μαζευτεί πολλοί στ' αποδυτήρια κάτι που προϊδεάζει για κλίκα.

Από την πλευρά μου θα στοιχημάτιζα υπέρ της επιλογής του Τάκη, αφού έχει πλέον τη δυνατότητα να μιλάει και να αποφασίζει χάρη στ' αποτελέσματά του. Η άποψή μου όμως είναι ότι με την αποπομπή του Νε και τα 33 χρόνια του Στολτίδη χρειάζονται αμφότεροι. Η ταυτόχρονη παρουσία πέντε μέσων στο σύστημα που προτιμά ο προπονητής των "ερυθρολεύκων" καθιστά επιτακτική την πληθώρα εναλλακτικών λύσεων, με βάση τόσο τους τραυματισμούς, όσο και τις τιμωρίες. Και οι δύο λοιπόν, από τώρα μάλιστα για ένα καλό και χωρίς άγχος καλοκαίρι...