ΤΟ ΤΡΟΠΑΡΙΟ ΤΗΣ... CAS - ΙΑΝΗΣ

Ση χώρα της κωλοτούμπας που ζούμε, αυτοί που έκραζαν χθες πανηγυρίζουν σήμερα. Κι είναι οι ίδιοι που θα ξανακράζουν αύριο. Αυτοί θα τρέχουν στο αεροδρόμιο για να υποδεχτούν την παιχτούρα, με την ίδια ταχύτητα που θα τρέχουν πίσω από το πούλμαν της ομάδας για να κράζουν παίκτες και προπονητή της ομάδας τους. Αυτοί που απαιτούν τα πρωταθλήματα να κερδίζονται στα γήπεδα, τα κερδίζουν στα χαρτιά χωρίς την παραμικρή τύψη. Οι άλλοι που έκαναν την αυτοκριτική τους πριν από λίγο καιρό, τώρα εμφανίζονται τιμητές των πάντων και αμφισβητίες των όλων. Και οι «αδικημένοι» της όλης υπόθεσης μαζεύοντας τα μπογαλάκια τους και καθ' οδόν προς τη Β' Εθνική, από τη στιγμή που δεν τους εξυπηρετεί βαθμολογικά το οτιδήποτε συνέβαινε στο CAS ή όπου αλλού βγαίνουν οι αποφάσεις, αποσύρονται από τον «τίμιο αγώνα τους». Πού να μπλέκουν άλλωστε; Ασε μην κακοκαρδίσουν κάποιους, τους οποίους θα χρειαστούν αύριο-μεθαύριο για να ξανανέβουν ή να μείνουν στη Σούπερ Λίγκα. Η λογική αυτή, πάντως, σπάει καρύδια: σκοτώνεις κάποιον με το αυτοκίνητο και η χήρα του σε τραβάει στα δικαστήρια. Αν όμως η χήρα, μεσούσης της δίκης, εγκαταλείψει τον μάταιο τούτο κόσμο, τι σημαίνει; Οτι ο κατηγορούμενος αθωώνεται και πάει σπίτι του; Βλέπω δίπλα μου τους φίλους Ολυμπιακούς να πανηγυρίζουν. Τους θυμάμαι έναν προς έναν μετά την ένσταση του Ολυμπιακού να δηλώνουν «ντροπή μας», «δεν τους θέλουμε αυτούς τους βαθμούς», «δεν χρειαζόμαστε ενστάσεις για να νικήσουμε την Καλαμαριά» και «τι να το κάνουμε ένα τέτοιο πρωτάθλημα;». Ξεχάστηκαν όλα με πολύ φυσικό τρόπο. Ο Ολυμπιακός μέσα σε 11 χρόνια είχε πάρει 10 πρωταθλήματα - κι είναι τόσο φαταούλες οι «ερυθρόλευκοι» που για το ένα που τους ξέφυγε, ακόμα θυμούνται τον Δούρο. Ενας Δούρος όλος κι όλος, όταν υπάρχει μια ολόκληρη «αποστολή» διαιτητών και εποπτών (11 βασικοί και 7 αναπληρωματικοί) που τους έχουν κάνει ένα καράβι αβάντες. Ας πούμε λοιπόν ότι από τα 10, μερικά ήταν γεμάτα σκιές και αμφισβήτηση. Κάποιοι τα χαρακτήριζαν «πέτσινα». Ηρθε η ώρα και για ένα «χάρτινο». Αλλά «κούπα» είναι κι αυτή, το μόνο που έχει σημασία γι’ αυτούς στη ζωή, οπότε καλοδεχούμενο. Τα επιχειρήματα «κι εσείς τα ίδια θα κάνατε σε αντίστοιχη περίπτωση» τ’ ακούω βερεσέ. Δεν βρεθήκαμε, δεν κάναμε. Αν θέλετε ηθικό άλλοθι για το «χάρτινο» πρωτάθλημα, βρείτε το στον καθρέφτη σας. Δεν είμαι από τους ανθρώπους για τους οποίους ο σκοπός αγιάζει τα μέσα. Δεν πανηγύρισα το πρωτάθλημα του Παναθηναϊκού το 2004, πολύ απλά διότι ο Παναθηναϊκός ήταν ο λιγότερο κακός κι όχι ο πραγματικά καλύτερος. Χάρηκα όμως την καθαρή και ξάστερη κατάκτηση του Κυπέλλου εκείνης της χρονιάς. Αν υπάρχει κάτι για το οποίο μπορούν να είναι φέτος περήφανοι οι Ολυμπιακοί, είναι το Κύπελλο - αν το κατακτήσουν-, η «τεσσάρα» στον Παναθηναϊκό και η παρθενιά του ευρωπαϊκού «διπλού» που έσπασε εις διπλούν. Οχι το πρωτάθλημα. Ο Παναθηναϊκός τερμάτισε τρίτος έχοντας το απόλυτο στη Θεσσαλονίκη και μένοντας αήττητος στα 4 ντέρμπι. Η ΑΕΚ δεύτερη, έχοντας τους περισσότερους βαθμούς στο γήπεδο (αλλά όχι στη χαρτούρα), την καλύτερη επίθεση, την καλύτερη άμυνα και έχοντας ρίξει «τεσσάρα» στον Ολυμπιακό στο χαλαρό. Ο Ολυμπιακός κέρδισε τον μαραθώνιο, όχι επειδή είχε περισσότερες δυνάμεις, αλλά καλύτερο φύλλο. Πήρε το «μπιριμπάκι» πρώτος. Μια χαρά είναι αν παίζεις χαρτιά, λίγο αστείο αν παίζεις μπάλα. Αλλά είπαμε, τα 11 στα 12 και τα 36 στα 72 είναι υπεράνω όλων: λογικής, αμφισβήτησης και τσίπας. Χάρισμά σας, κύριοι. Δεν το αξίζετε και -μέσα σας- το ξέρετε και οι ίδιοι.

Το κείμενο που αναδημοσιεύεται ανήκει στον Κώστα Βαϊμάκη, συνάδελφο της SPORTDAY.